MRI scan

De dagen lijken soms voorbij te vliegen en zo was dus ook de tijd aangebroken om Leiden weer eens te vereren met een bezoekje. Oftwel, het was tijd voor de MRI scan.
Ik had vorige week vrijdag al een brief gekregen met de afspraak, die zou om 11.35 zijn en daarbij zaten ook een paar stencils waarin de procedure beschreven was, zodat ik al enigzins voorbereid was. Je moest ook een kwartier van tevoren aanwezig zijn, ivm voorbereidingen zoals omkleden.
Gisteren had ik al tegen Bas gezegd dat hij op tijd thuis moest zijn, aangezien hij het belangrijk vond om mee te gaan en we bij de vorige keer ook al bijna te laat waren omdat hij te laat was. En hij hoeft van mij niet perse mee, zeker niet als we daardoor te laat komen, want daar heb ik nou eenmaal een hekel aan en vooral bij zulke afspraken, die ik toch wel belangrijk vindt.
Maar ja, Bas heeft daar andere ideeen over, met als gevolg dat hij me om half 11 belde om te zeggen dat ie er zo snel mogelijk zou zijn. Even later belde mijn moeder (die op zou passen) dat haar scooter ermee gekapt was en dat of Bas haar op kon pikken bij het woonhart.
Je begrijpt uiteraard wel dat ik al flink geirriteerd was door deze gebeurtenissen, want als ik te laat zou zijn voor de afspraak, dan had ik gewoon pech gehad en kon ik weer 5 weken wachten op een nieuwe afspraak, niet echt de bedoeling dus..
De rit naar Leiden was ook weer goed voor wat irritaties, want je mag er grotendeels maar 60 rijden en er is ook geen gelegenheid tot inhalen, maar uiteindelijk waren we gelukkig nog net op tijd.
Vrij snel werd ik geroepen en kon ik in een deur wat eigenlijk een soort mini-halletje was waar ik me kon omkleden. Mijn shirt, sokken en ondergoed mocht ik aanhouden, maar ik kreeg wel een broek en moest mijn bh uittrekken.
Daarna mocht ik op de plaat gaan liggen en kreeg een soort kooitje om mijn hoofd en werd er een scan van mijn hoofd gemaakt. Bas mocht ookmee naar binnen en zat aan het hoofdeinde van de tunnel, want die is open aan beide kanten en ik had een spiegeltje op mijn kooi waarmee ik naar hem kon kijken. Dat was alleen wel lastig, want ik moest helemaal stil liggen en mocht ook niet lachen. Voor de afleiding van de herrie, kreeg ik een koptelefoon op met radio, dus dat was wel beter, al kon je die soms niet goed meer horen door de diversiteit aan geluiden die die tunnel produceert. Ik dacht altijd dat ie alleen maar heel hard tikte (teveel House gekeken denk ik) maar niets is minder waar.
Daarna mocht ik er weer even af zodat ze een matje neer konden leggen voor de rugfoto's en toen kon ik weer verder. Er wordt dan steeds aangegeven hoelang de sessie met foto's maken duurt en af en toe verschuift de plank weer.
Ook wilden ze graag nog een sessie doen met contrastvloeistof dus dat betekende een infuus. Ik had gevraagd of ie in mijn linkerarm mocht, omdat ik uit ervaring weet dat de rollende aders waar ik last van heb, minder is dan aan de rechterkant.
Hij kon alleen mijn ader niet vinden aan die kant dus hij ging het toch proberen aan de rechterkant. En zoals verwacht, rolde mijn ader weg en moest ik weer opnieuw geprikt worden, alleen kreeg ik hem nu aan de zijkant van mijn pols. Dat prikje was wel iets vervelender, maar ging wel in 1 keer goed.
Na bijna 2 uur bezig geweest te zijn konden we eindelijk weer naar huis en nu is het wachten op de brief waarin de afpraak staat voor de uitslag..