Ziekenhuisbezoek #4

Nu ik zo naar de titel kijk terwijl ik het schrijf, sta ik er best alweer van te kijken.. Een paar maanden geleden had ik alleen nog maar een dof gevoel in mijn zij en maakte ik me er niet druk over en nu zijn we ondertussen alweer 4 ziekenhuisbezoeken en de diagnose MS verder. Best een rare gewaarwording eigenlijk.

Afgelopen vrijdag was dus bezoek nummer 4, deze keer voor een lumbaalpunctie en een bloedafname. Van tevoren was ik niet echt zenuwachtig, vooral omdat ik ook niet wist wat ik moest verwachten, maar t was toch wel spannend natuurlijk.
Ik had om half 2 de afspraak maar het liep al een beetje uit. Na een kwartiertje hoorde ik toch mijn naam (deze keer was het gelukkig mevrouw EijSackers i.p.v. mevrouw Eijackers) en mocht ik mee met de arts en de co-assistent. Bas mocht niet mee naar binnen, want ze deden het liever zonder hem, geen flauw idee waarom overigens. Maar dat gaf niet hoor, ik was verder niet bang ofzo. De arts ging uitleggen wat ie precies ging doen en daarna kon ik mijn broek uittrekken en mocht ik op mijn linkerzij gaan liggen. Ik had verwacht dat ik alleen mijn shirt uit mocht trekken en niet mijn broek, dus had in tegenstelling tot alle andere keren een string aan in plaats van een boxershort, maar het was dus omgekeerd. En dan moest ik ook nog eens helemaal opgekruld liggen met mijn knieen naar mijn kin, niet de meest charmante positie in je string dus, maar okee, dat heeft ie vast wel vaker gezien.
Hij ging wat voelen en tekenen op mijn rug zodat ie wist waar ie moest prikken en even later zat ie er al in. Ik mocht in de hand knijpen van de co-assistent, maar dat was niet echt nodig, want het deed helemaal geen pijn gelukkig. Hij zei wel dat ongeveer 1 op de 5 mensen last krijgt van hoofdpijn na de hersenvochtafname en dan met name als je rechtop zit of staat en niet als je ligt.
Daarna werd mijn bloed geprikt, maar ik moest nog wel ff wachten, want ze wisten niet welke buisjes ze nodig hadden voor de onderzoeken die ik krijg en het lab was dicht, dus ze moest eerst nog even rondbellen. Het prikken ging wel in 1 keer goed, zonder rollende aders, dat gaat toch altijd beter bij mijn linkerarm dan de rechterarm.
Uiteindelijk ruim een uur later waren we eindelijk klaar en konden we gaan. Ik was nog wel duizelig, maar dat was meer van de spanning denk ik, maar dat was snel over na een brownie. Mams, werderom weer bedankt voor het oppassen by the way!

's Avonds ben ik nog uit eten geweest met vrienden, maar dat had ik beter niet kunnen doen achteraf, want ik kreeg halverwege de avond echt dikke hoofdpijn (blijkbaar ben ik 1 van die 5 mensen dus) en werd er zelfs gewoon misselijk van. Beetje zonde van de rondes die ik gemist heb bij ShabuShabu, want het eten is zo lekker daar!!
Zaterdag was het ook nog niet over en heb ik dus de hele dag plat gelegen en me ook maar ziek gemeld op mijn werk, want die hoofdpijn is echt niet normaal, zo pijnlijk.
En ook vandaag is het nog niet beter. Bas moest natuurlijk voetballen dus gelukkig waren Bas 2 en Suus hier gekomen om me te helpen. Echt heel fijn, want ik weet niet hoe ik het anders had moeten redden met die 2 ukjes..
Ik hoop maar dat het snel overgaat, want ik heb het zo gehad met het liggen op bed of de bank, ik doe nog liever het huishouden dan, hahaha.. ;)
Vrijdag krijg ik ook meteen de meeste uitslagen van de onderzoeken tijdens het geprek met de artsen over de medicijnen dus ik ben benieuwd of ze nog meer dingen gevonden hebben..

Dinsdag heb ik een afspraak bij de bedrijfsarts voor mijn MS, weet niet echt wat ik moet verwachten, maar we zien het wel. Quinten breng ik eerst gewoon naar school en daarna neemt Daan Jaymsje mee om op hem tepassen en als het goed is, ben ik dan weer op tijd terug om Q weer op te halen.
Het is wel heel raar, ik heb dus MS maar daar heb ik (momenteel) geen last van, maar ben wel geveld door een stomme ruggenprik.. :S

Read more...

Feestje en ziek

Afgelopen zaterdag was het feestje van Kyara en Quinten en Jayms waren uitgenodigd zoals ik in mijn vorige blog al verteld had. Quinten had wel nog steeds koorts, maar was wel gewoon levendig en een zetpil doet ook wonderen dus ik had besloten om hem mee te nemen en als het niet zou gaan, dan kon ik altijd weer naar huis gaan.
Het feestje was in een school in Rotterdam en ik zou samen met Priszilla en Lea gaan, dus eerst met de auto naar Prisz gegaan om haar en Jenoah op te halen. Steve ging niet mee, want hij was ook ziek. Lea, Day en Knightley kwamen daar ook heen en samen zijn we daarheen gereden.
Ik heb niet echt moeite met in drukke steden rijden, maar Rotterdam vind ik gewoon echt een #$%&-stad. Mensen gaan gewoon maar midden op een weg stilstaan om met elkaar te praten en dat soort dingen, maar goed, we hadden onze bestemming uiteindelijk bereikt ondanks dat ik verkeerd gereden was.. ;)
Het feestje was echt super, Kyara zag eruit als een echte prinses en er was een DJ met een dansvloer en tafels vol met lekkers. Het was jammer dat Quinten toch niet zoveel puf had om lekker mee te doen, hij wilde zelfs niet eens snoepen, het enige wat ie wilde was bellen blazen.



Zondag ging het ook nog niet beter met Quinten, hij had nog steeds 40 graden koorts en heeft 's avonds ook lekker gespuugd. Hij was aan het hoesten, maar de slijm bleef een beetje in z'n keel hangen waardoor ie over ging geven. Het enige wat er alleen uitkwam, was de limonade die ie net op had, want hij had bijna niet gegeten die dag.

En ook gisteren nog steeds 40 graden koorts voor de 4e dag en hij wilde ook nog steeds niks eten. Gelukkig heeft ie wel wat reserves en dronk ie wel goed, maar BAs had toch maar even de dokter gebeld voor de zekerheid.
Die wilde hem graag even zien en naar zijn longetjes luisteren dus Sanne kwam met Mitchell op Jayms passen zodat ik met haar auto naar de dokter kon.
De dokter hoorde wel een lichte onsteking aan beide longen en ook zijn oren en keel waren rood. Het was geen longontsteking, maar wel iets van bronchitis dus hij heeft antibiotica gekregen. Dat is een dikke witte vloeistof dat een beetje naar sinaasappel ruikt en dat moet hij dan 3x per dag op een soort lepeltje opdrinken.
En guess what, dat is dus echt drama heb ik ondervonden, want hij moet er niks van weten en gaat finaal uit z'n stekker als hij het flesje al ziet. Ik moet het echt naar binnen persen, want hij doet absoluut geen moeite om mee te werken.
Ik hoop dat ze genoeg spul in het flesje gedaan hebben, want hij heeft al 2 lepels uit mijn handen geslagen.
Hij heeft vandaag geen koorts meer in ieder geval, maar is nog wel erg hangerig en wil nog steeds niks eten op een halve banaan na. Het enige voordeel van het ziek zijn, is dat ie lekker op de bank blijft waardoor ik gisteren op mijn gemakje even schoon kon maken, aangezien Jayms ook 3,5 uur geslapen heeft.
Even lekker een rustig momentje, daar kan ik echt van genieten tussen alle drukte door.
Vanavond ook weer een poging wagen om die ene enge film te kijken, die ik vrijdag al wilde zien, want dat is er ook weer niet van gekomen en Bas moet toch overwerken vanavond dus weer lekker met een grote bak popcorn achter de pc.. :)

Read more...

Home alone

De kids liggen op bed, Bas is met Kees naar een verjaardagsfeestje van een vriend en deze dame heeft dus lekker het rijk alleen en dat betekent uiteraard dat het computertijd is!!
Eindelijk heb ik weer een avond het alleenrecht op de pc aangezien Bas tegenwoordig het patience-en weer ontdekt heeft tot grote ergenis van mij natuurlijk, want mijn pc-tje is één van mijn grootste hobby's.
Lekker ff internetten en scrappen en dat heb ik dan ook gedaan vanavond.

Maandagavond ben ik samen met Priszilla bij Lea op kraambezoek geweest, want zij is 27 januari bevallen van een prachtige dochter met de naam "Knightley".
Echt een poppetje om te zien en zo klein, dat vergeet je zo snel weer dat ze zo klein zijn in het begin.
Was wel weer ff gezellig met drieen, mis soms echt wel de magazijntijden.. Gelukkig zien wel elkaar wel nog steeds. :)


kaartje van Knightley voor de geboorte

Gisteren was het juffendag bij Quinten op school, dat houdt in dat de juffen hun verjaardag vieren en dat ze verkleed naar school mogen. Ik had voor Quinten een politiepak, maar dat wilde ie natuurlijk niet aan (heeft ie niet van mij, I love dressing up), het enige waar ik hem mee kon paaien was om hem verkleed te laten gaan als voetballer. Dat wilde ie wel, want voetbal is helemaal geweldig in zijn ogen. En we hebben van Daniëlle en Alex een heel tenue-tje gehad van Barcelona toen hij net geboren was en hij past dat nu dus dat kwam mooi uit. Alleen moest ie onderweg naar school wel een spijkerbroek aan van mij, want het was wel koud en eenmaal aangekomen wilde ie zijn voetbalbroekje niet meer aan, want hij had haast om te spelen. Maar gelukkig had ie de juffen wel meteen duidelijk gemaakt dat ie verkleed was als voetballer, van ADO welteverstaan, want alle voetbalshirts zijn van ADO denkt ie..;)
Hij begint wel steeds meer ook de namen van andere clubs te kennen, want hij bekijkt regelmatig z'n AH-voetbalplaatjes en vraagt dan aan mij van welke club ze zijn en hij weet er al steeds meer, mijn knappe vent!

Na de juffendag zijn we met Bas, Suus en Mitchell naar Ballorig geweest, ze smsten om te vragen of ik meeging en dat wilde ik wel graag. Ik wilde iedere keer al gaan, omdat Jayms er nog nooit geweest was, maar het kwam er niet van.
Nou, ze hebben het weer super naar hun zin gehad zoals altijd. Quinten kon lekker klimmen en Jayms vond alleen het rondlopen al leuk, erg geslaagd weer dus!


foto's van Ballorig

Morgen heeft Quinten een disco-Disney feestje van Kyara, ik hoop dat hij erheen kan, want hij was vandaag ziek en had weer 39,7 graden koorts dus het wordt even afwachten of ie meekan. Jayms was ook uitgenodigt, maar die laat ik maar thuis, want hij is nog net iets te klein daarvoor denk ik..

Tis weer tijd om een einde te breien aan deze blog, want ik moet nog een enge film gaan kijken. Wel slim om in je eentje te kijken, maar dat maakt het extra spannend natuurlijk, eerst nog ff snel douchen en dan lekker griezelen..

Read more...

Broodje bakpao

"Broodje warm vlees, broodje bakpao" is tegenwoordig de zin die hier de hele dag door het huis klinkt en nee, dit is niet Bas z'n favoriete lunch, maar het refrein van een nummer.


Videoclip Broodje Bakpao - The Opposites Ft. Gers & Sef | Flabber

Een nummer waar Quinten en Jayms helemaal gek van zijn en wat we dus ook de hele dag aan moeten zetten. Gelukkig vind ik het zelf ook een leuk nummer dus dat scheelt en het is ook gewoon zo grappig om die kleine mannetjes te zien bewegen op de muziek. Echte muziekfans zijn het al..

En Jayms heeft naast het lopen ook weer een nieuwe hobby, hij heeft namelijk ontdekt dat ie ook kan klimmen op Quintens en ons bed. En die hobby beoefent hij dan ook erg graag zodra hij de kans krijgt en er ergens nog een deur open staat. Het enige probleem is dat hij nog niet geheel doorheeft hoe hij op een veilige manier er weer af moet komen met als gevolg dat hij alweer 3x van Q's bed af is gevallen. Gelukkig is ie niet zo hoog en viel ie niet zo hard.
Ook is mijn moeder woendsdag met hem naar het consultatiebureau geweest en heeft ie z'n 14 maanden prikjes gehad, eindelijk, dus daar zal hij waarschijnlijk één dezer dagen wel last van krijgen vrees ik. Tenminste, als hij op z'n grote broer lijkt.

Vorige week hebben Kees en Kim ff lekker die kleintjes meegenomen zodat Bas en ik alleen waren en we het nieuws een beetje tot ons door konden laten dringen. Quinten mocht mee met de training van Luciano's voetbal en mocht zelfs meedoen, maar dat vond ie op een gegeven moment toch wel een beetje eng toen ie zag hoe goed ze konden voetballen dus toen is ie snel weer bij Kees gaan staan.
En Jaymsje heeft de hele middag bij Kim op schoot gezeten en geknuffeld. Ook bleven ze eten, want Gwen had lekker een bloemkoolschotel gemaakt. Nou, dat was wel een succes, want Quinten had z'n hele bord helemaal opgegeten en ook Jayms werd al helemaal zenuwachtig en begon te piepen als ie zijn vorige hapje nog niet eens doorgeslikt had. En als ik nu aan Quinten vraag wat ie wil eten, dan wil ie bloemkool eten, hahaha.

Ik heb de brief binnen waarin de datum staat voor de afspraak van de lumbaalpunctie oftewel, de ruggenprik. Daarbij gaan ze mijn hersenvocht bekijken om te zien of er afwijkende eiwitten inzitten en ook krijg ik nog een bloedonderzoek, maar dat is allemaal standaard procedure.
Belangrijker is natuurlijk de afspraak voor de medicijnen. Bas en ik hebben er wel al een beetje over gepraat enzo, maar ik vind het wel een moeilijke keuze.
Ik moet dan nu namelijk de keuze maken dat ik nooit meer kinderen wil en dat is meteen zo definitief. Ik heb niet zoiets van dat ik perse echt nog een 3e kindje wil, maar zou het ook wel leuk vinden als dat nog wel zou kunnen als de omstandigheden zoals geld en ruimte het toe zouden laten. Normaal blijft die optie dan gewoon staan natuurlijk, want dan zou je daarop kunnen wachten, maar nu heb ik die keuze niet. Ik heb natuurlijk al 2 gezonde kinderen dus ik heb al niks te klagen en ik hoef gelukkig ook niet de keuze te maken of ik uberhaupt kinderen wil, want die heb ik al dus dat scheelt alweer en andere kant zou het misschien ook niet verstandig zijn om nog een kindje te krijgen, want ja, misschien kan ik er later niet of niet goed meer voor zorgen. Dus ik vind het gewoon lastig.
Het is waarschijnlijk wel beter om nu alvast te beginnen met de medicijnen, want dat kan op de langere termijn er wel voor zorgen dat ik minder snel invalide wordt, ook al heb ik er nu weinig last van.
Ook kan ik het waarschijnlijk gewoon zelf toedienen, mezelf injecteren dus, dus dat is ook wel fijn. En de bijwerkingen (griepachtige verschijnselen, meestal 1 dag, de dag erna) neem ik ook voor lief dus ik denk dat ik toch maar gewoon aan de medicijnen ga beginnen.

Bas had gisteren ook nog gekeken wat de gemiddelde levensverwachting is voor iemand met MS en hij had ergens gelezen dat dat 18 jaar is na de diagnose. Nou lijkt me dat wel erg weinig en volgens mij is het wel iets meer, maar dat zijn allemaal maar statistieken en die zeggen me toch niks..
Ik ga een lijstje maken van alle dingen die ik graag nog wil doen in mijn leven en voordat die helemaal afgewerkt is, ben ik niet van plan te gaan of weg te kwijnen.. ;)

Read more...

uitslag MRI scan

Even een korte samenvatting van het begin van dit verhaal..
In september 2006 had ik last van een dof gevoel in mijn rechterbeen, het leek alsof er een hele dikke laag kleding om mijn been zat als ik het aanraakte, verder niet echt pijnlijk. Daarmee ben ik toen ook naar de huisarts gegaan, die me doorverwees naar een neuroloog. Ik kon in het Langeland ziekenhuis terecht, maar de wachttijd was vrij lang dus daarom vroeg ik of ik ook in het LUMC terecht kon. Ik heb daar goede ervaringen mee en de wachttijd was ook korter dus dat kwam eigenlijk perfect uit. Toendertijd een lichamelijk onderzoek gekregen, maar daar kwam verder niks uit dus ik zou een MRI scan krijgen. Dat ging niet door, omdat ik zwanger bleek te zijn van Quinten, waardoor ik geen scan mocht en daarna waren de klachten eigenlijk weg dus verder geen aandacht meer aan besteed.
Vorig jaar in oktober kreeg ik weer last van datzelfde doffe gevoel, alleen dan in mijn linkerzij, dus opnieuwe weer bij de huisarts aangeklopt en wederom weer doorgestuurd naar het LUMC. Zelfde verhaal weer, ik zou weer een MRI scan krijgen.
Ongeveer 2 weken geleden heb ik die dus gehad, omdat de neuroloog vond dat de klachten die ik had (die van deze keer en ook die van 2006) overeen kwamen met verschijnselen van MS of met een beschadiging van de witte stof van mijn hersenen. Ook kon het nog een ander zeldzame aandoening aan mijn zenuwen zijn, maar dat zouden ze gaan bekijken als er niks uit de scan zou komen.

Gisteren was de afspraak waarin de uitslag van de scan besproken zou worden. We werden naar binnen geroepen door mijn neuroloog en onderweg naar de kamer vertelde ze dat de neuroloog die mij in 2006 onderzocht heeft, er ook bij aanwezig was.
Toen hadden we al zoiets van.. ohh..
En dat vermoeden werd ook bevestigd, want ik blijk dus MS te hebben.
Ze hadden toch een behoorlijk aantal afwijkingen gevonden op de scan foto's van zowel mijn hersenen als mijn ruggenmerg. De neuroloog van 2006 ging ons precies uitleggen wat het inhield en de mogelijkheden qua medicijnen.

MS of Multiple Sclerose is een auto-immuun ziekte, wat betekent dat mijn witte bloedcellen mijn eigen lichaam aanvallen en in dit geval vallen ze de laag om mijn zenuwcellen aan. Dat is een soort vettige laag, myeline heet het die laag. Je moet het zien als een soort van snoer waarbij er een rubber laagje om de stroomdraden zit. Die wordt afgebroken en daardoor komen de stroomdraden bloot te liggen waardoor er storingen en uitvallen kunnen optreden, omdat de signalen niet of niet goed doorgegeven kunnen worden. Zo werkt het ook bij mijn zenuwbanen. Klachten die kunnen voorkomen bij mensen met MS zijn vermoeidheid, problemen met zien, spierzwakte of spierstijfheid, gevoelsstoornissen (bijvoorbeeld tintelingen), coordinatie-stoornissen, duizeligheid, problemen met spreken, klachten bij het plassen en de stoelgang en seksuele problemen..
De ziekte begint meestal bij mensen tussen de 20 en 45 jaar. In Nederland hebben ongeveer 16.000 mensen MS, best wel weinig vond ik zelf. Ook komt het meer voor bij vrouwen en mensen die verder van de evenaar af wonen. Het verloop van de ziekte is moeilijk te voorspellen omdat het bij elke persoon weer anders is.

Het is dus geen spierziekte zoals de meeste mensen (including me) denken, maar een auto-immuunziekte die de laag om de zenuwen heen aantast.
De aanvallen, zoals ze dat noemen, die ik gehad heb, dat zijn wel "goede" aanvallen geweest, ik heb alleen maar gevoelsstoornissen gehad waar ik eigenlijk weinig last van had en ook maar 2 in 3 jaar tijd, dus dat is dan wel weer positief. Het is dus eigenlijk afwachten hoe de ziekte zich bij mij gaat ontwikkelen en alleen de tijd zal het leren.

MS is een ongeneeslijke, chronische ziekte. Er zijn wel medicijnen die de kans op een aanval met gemiddeld 30% verminderen dus i.pv. 3 aanvallen in een jaar heb je er dan 2. Dat is wel een goed iets en de neuroloog vertelde ook dat er nog een aantal medicijnen in de pijpleiding zitten dus er is hoop op nog meer vooruitgang. Als ik besluit medicijnen te nemen, dan zit ik er voor de rest van mijn leven aan vast en krijg ik elke week of 3x per week (hangt af van welke soort) een injectie in mijn spier of onder mijn huid. De bijwerkingen van de medicatie vallen heel erg mee, alleen een grieperig gevoel op de dag van de injectie.
Ik moet er alleen nog goed over nadenken of ik wel al medicijnen wil, omdat mijn aanvallen nog vrij mild zijn geweest.

Ik krijg nog wel een ruggenprik om om hersenvocht te onderzoeken en een bloedonderzoek om andere dingen uit te sluiten, maar de diagnose MS is al wel zeker, dat hebben ze op de MRI scan al gezien en ze liet het ook aan ons zien.
Dat was wel heel raar, want ze liet ook een foto van een doorsnede van mij zien in de lengte en toen herkende ik ook echt mezelf in het profiel, zo gek om te zien.
Ik zet even een fotootje van een hersenscan hieronder van iemand die MS heeft. Het is niet mijn foto, maar ik ga wel vragen of ik die mag hebben de volgende afspraak.

Dit is een dwarsdoorsnede van het hoofd en de witte plekken die aangegeven worden door de pijltjes zijn de ontstekingsplekken waaraan ze kunnen zien dat iemand MS heeft

Bij mijn volgende afspraak ga ik met de artsen bespreken hoe het nu verder moet en of ik medicijnen wil en dergelijke. Ook moest ik een lijst maken met vragen als ik die heb, want anders vergeet ik ze weer. Ik mag ook gewoon bellen als ik onzeker ben of graag iets wil weten, maar ik vind dat ze heel helder geweest zijn.
Het voelt nog steeds aan als een ver-van-mijn-bed-show en het dringt ook nog steeds niet tot me door dat ik vanaf nu geen gezond persoon meer ben, maar iemand met een ongeneeslijke ziekte. Ik heb natuurlijk ook geen klachten momenteel dus dan is het helemaal zo onwerkelijk.
Iedereen die ik het vertelt heb, reageerde heel geschokt en wisten niet goed wat ze moesten zeggen. Logisch ook, want hoe moet je reageren in zo'n situatie.
Ik ben echt heel blij met alle steun en medeleven die ik tot nu toe al gehad heb, het is fijn om te weten dat mensen om je geven en voor je klaar staan dus bij deze wil ik iedereen even bedanken! Echt super!
Nou dat was weer een heel verhaal, ik hoop dat het allemaal een beetje duidelijk is en anders, feel free to ask.
Volgende update komt als ik weer een afspraak heb gehad so stay tuned!! ;)

Read more...

Nothing much

Vandaag geen spectaculaire gebeurtenissen en verhalen (in tegenstelling tot normaal, want we hebben natuurlijk een heeeeel spannend en avontuurlijk leven ;)), maar gewoon wat lulpraat over de alledaagse dingen.
Zoals bijvoorbeeld Quinten, je merkt echt dat hij al zo groot wordt en zo wijs. Ik was daarnet mijn boodschappenlijstje aan het maken op mijn blocnote en zodra hij die ziet, dan wil hij altijd erop tekenen. Dat mag ook wel als ik klaar ben, maar toevallig had ik de blocnote alweer opgeborgen. Dus Quinten zag dat ik klaar was en komt naar me toe om te vragen waar "mama's speelgoed" is, hij bedoelt dus de blocnote. Zo grappig..
En laatst had hij op een school een tekening gemaakt en die mogen ze dan meenemen naar huis. Hij kwam helemaal enthousiast op me afgerend om me te vertellen dat ie mama's bil getekend had. Hoe worden die kinderen in hemelsnaam geinspireerd vraag je je dan af, he?! Tis nou niet dat ik de hele dag thuis naakt rondloop, want daar vind ik het veel te koud voor. Het liefst zit ik lekker met warme choco en een dekentje op de bank, maar dat gaat helaas nooit echt met 2 kleine kids.

Dat is wel iets wat ik echt mis, gewoon zo'n lekkere lummeldag waarbij je niks hoeft te doen, alleen lekker samen in je warme bed te liggen met een fles cola en een bak popcorn en een heel seizoen van een leuke serie. Uitslapen en stappen e.d. zijn dingen die ik niet mis sinds ik kleintjes heb, want uitslapen kan ik toch niet en stappen deed ik ook al niet zo hevig meer, maar zo'n lummeldag... ;)

Met Jayms z'n lopen gaat het ook steeds beter, hij probeert steeds meer op te staan en weer te gaan lopen als ie erges gestrand is, i.p.v. verder te gaan kruipen. En hij kan ook best al aardige stukken lopen, zo liep ie van de week gewoon van onze slaapkamer naar de balkondeur. Toch ook een stukje met 2 drempels.
Verder heeft Jayms het geduld van een aardbei, als iets niet lukt, dan begint ie meteen met (zijn manier van) schelden. Hij gaat dan druk lopen schreeuwen in niet bestaande woorden en zodra het dan weer gelukt is dan roept ie heel hard "Jaaah!!" en dan gaat ie weer verder met zijn ding. Ik ga het wel een keertje te filmen als het lukt.

Verder ben ik toch wel een beetje zenuwachtig voor woensdag, die uitslag van de MRI scan. Ik heb niet echt het idee dat ik iets heel ernstigs heb, maar dat heeft niemand denk ik op mijn leeftijd en zulke dingen gebeuren altijd allen bij anderen en niet bij jezelf, zo'n idee heb ik altijd. Waarschijnlijk een beetje een struisvogelreactie, lekker met mijn kop in het zand, maar ignorance is bliss vaak.
En als er niks uit die MRI scan komt, dan krijg ik waarschijnlijk weer een ander onderzoek waarbij ze gaan kijken of ik een zeldzame afwijking heb aan mijn zenuwen in mijn rug. Maar dat krijgen we woensdag wel te horen of dat nodig is of dat ze misschien wel wat gezien hebben op de scan.
Bas zou deze keer wel op tijd zijn en mijn moeder is er ook al wat eerder, want zij gaat oppassen en met de kleintjes naar het consultatiebureau.
Als ik de uitslag heb, dan zal ik wel weer een nieuwe blog plaatsen, zodat iedereen weer op de hoogte is..

Als afsluiter nog even een filmpje van Quinten die meezingt met een liedje van Spongebob Squarepants.

Read more...

Jayms loopt!

Het is zover, Jayms heeft door dat lopen op je voeten toch een stuk comfortabeler is dan kruipen op je knieen.
Hij ging al steeds staan bij de tafel, keukenkastjes en de tv-meubel en liep ook al wel achter de babywalker, maar nu heeft ie de moed gevonden om het ook zonder hulpmiddelen te proberen en dat gaat eigenlijk wel goed.
Hij loopt nog niet zoals Quinten meteen liep toen hij voor het eerst begon, maar dat komt omdat Quinten eerst 4 maanden achter de babywalker heeft gelopen voordat hij het alleen durfde dus wat dat betreft is Jayms wel iets sneller.
Hij doet het wel alleen zelf, hij wil niet aan je hand lopen en hij wil ook niet dat je hem rechtop zet, want dan gaat ie snel weer zitten.
Hij loopt ook al over drempels en alles en van de ene kant van de kamer naar de andere kant en ook voorwerpen in zij hand, vormen geen belemmering. Alleen als hij valt of zijn bestemming bereikt heeft, dan gaat ie soms weer kruipen.
Kijk zelf maar...





Ook heb ik nog een grappig filmpje van Jayms die Quinten aan het pesten is. Quinten was namelijk in slaap gevallen op de bank en Jayms was gewoon wakker. Jayms is een echte knuffelbeer dus zodra er iemand ligt of zit en hij loopt erlangs, dan moet hij altijd even een knuffel geven door zijn hoofd op je been, op het kussen of gewoon naast je neer te leggen en dat is dan zijn manier van knuffelen, heel schattig.
Dat deed hij dus ook bij Quinten, totdat hij doorhad dat Quinten een speen in zijn mond had die er toch wel erg interessant uitzag..



En als laatste heb ik nog ander leuk nieuws.
Iedereen weet nu zo ongeveer wel dat Bas en Suzanne een tweede kindje verwachten eind juni. Dat betekent dus dat ze nu zo ongeveer halverwege is en dat het tijd was voor de 20-weken-echo. Alktijd een spannend moment, want dan gaan ze kijken of er zichtbare afwijkingen zijn en of de baby goed gegroeit is en als leuke bijkomstigheid kunnen ze ook meteen het geslacht vertellen als je dat wilt.
Gisteren hadden ze dus die echo en gelukkig lijkt alles goed te zijn met de baby. De baby was wel aan de grote kant en lekker druk bezig, alleen voelt Sanne er minder van, omdat de placenta aan de voorkant zit.
En... het is een JONGEN dus we krijgen er weer een neefje bij! Echt heel leuk en we zijn ondertussen al een echte jongensfamilie met alleen maar knullen. Het is ook heel leuk dat ze qua leeftijd allemaal redelijk bij elkaar in de buurt zitten met Quinten als oudste en baby x als jongste straks. (Quinten 32 maanden, Julien 22 maanden, Mitchell 19 maanden en Jayms 15 maanden).
Dat wordt een drukke bedoening als ze allemaal samen zijn, hahaha.. ;)

Read more...