Spit

Al ruim een week heb ik last van mijn rug. Das op zich niet zo'n ramp, want dat heb ik wel vaker, maar meestal trekt het na een paar dagen wel weer weg en kan ik me weer vrolijk bewegen en daar ging ik deze keer dus ook van uit eigenlijk.
Als het pijn doet dan weet je wel dat het eigenlijk een teken is dat je ietsniet goed doet en dat je rustiger aan moet doen, maar ja, de kinderen hebben toch hulp nodig en je tilt ze toch regelmatig en ook bukken komt veelvuldig voor.
Ik denk dat ik toch maar beter ga luisteren naar mijn lichaam voortaan, want gisteren heeft mijn rugpijn zijn hoogtepunt bereikt..
Ik bukte om iets neer te zetten en toen was het gedaan.. Ik kon niet meer bewegen en ben met veel moeite naar mijn bed gestrompeld waar ik in paniek Bas gebeld had. Hij was al onderweg naar huis, maar hij stond in de file. Gelukkig had ik Jayms al in bed gelegd, dus daar hoefde ik me geen zorgen over maken en Quinten vermaakte zichzelf wel. Bas had ondertussen al de huisartsenpost gebeld, maar die wilden mij graag spreken dus toen ie eenmaal thuis was, had ie weer gebeld.
Hun advies was om Diclofenac te slikken in combinatie met paracetamol, maar dat had ik al gedaan en werkte duidelijk niet en verder moest ik me vooral proberen te bewegen om niet stijf te worden. Dat was dus helemaal geen optie, want elke beweging deed %&*#ing pijn.
Op een gegeven moment moest ik naar de wc en toen heb ik er een half uur over gedaan om op mijn knieen voor het bed te gaan zitten, zodat Bas het potje van Q onder me kon houden zodat ik daarin kon plassen, want de wc was echt geen optie.
Gelukkig ging de nacht wel redelijk en had ik al aan mijn moeder gevraagd of ze me kon helpen de volgende dag en dat wilde ze wel doen.
Dus Bas had vanochtend mijn huissleutels daar afgegegooid, want ik kon natuurlijk niet de deur open doen. Ze was zo slim om even een po te lenen op haar werk zodat ik daarin kon plassen.
Zo lief dat ze er was vanochtend, ze was er al om kwart over 7 en heeft de hele dag voor de kids en mij gezorg en ook nog het huishouden gedaan, ben zo blij met mijn mams!! En ook Daniëlle en Lennart hebben me geholpen, ook echt lief, want je voelt je zo hulpeloos als je niet eens kan zitten dus eigenlijk niks kan en zo bezwaard om alles aan anderen te vragen.
Mijn moeder had ook de dokter voor me gebeld, zodat ik andere pijnstillers kreeg en spierverslapper, want bij haar en mijn vader werkte die Diclofenac ook niet.
Die had ze ook meteen opgehaald voor me en dat was echt een verademing zeg. Na een uur werkte ze en kon ik zowaar zelf mijn bed uit en douchen!'
Nu voel ik nog steeds wel dat het er zit, maar die medicijnen verdoven de ergste pijn en zorgen er in ieder geval voor dat ik mobiel ben, want op zo'n po plassen is echt geen pretje..
Ik hoop dat het snel over is, het kan enkele dagen duren, maar ook enkele weken.