Bewogen week

In één van mijn eerdere blogs had ik beloofd om elke week een nieuwe blog te schrijven, maar die belofte heb ik helaas alweer moeten verbreken door enkele gelukkige en ongelukkige omstandigheden..

Het begon allemaal op 23 juni, rond kwart over 7 's avonds. Toen kregen we een belletje van Bas 2 (ik noem hem weer even Bas 2 om verwarring te voorkomen, voor de duidelijkheid, het gaat dus om de Bas van Suzanne en niet "mijn" Bas(tiaan)) over het verloop van het verloskundige-bezoek van Suzanne. Ze was natuurlijk de 29e juni uitgerekend en de kleine was al aan de grote kant dus het was de bedoeling dat ze gestript zou worden, wat dan hopelijk de inleiding van de bevalling zou zijn, voordat de baby te groot zou worden.
Heel verrassend was dan ook, ook voor Bas 2 en Suzanne zelf, dat ze niet gestript kon worden.. en niet omdat de baarmoedermond niet ver genoeg verstreken was, maar omdat ze al 5cm ontsluiting bleek te hebben!! Ze had verder niet echt pijnlijke weeën gehad, alleen wat harde buiken, maar niks noemenswaardigs.. (of ze is gewoon een keiharde bikkel.. ;))
En daarna ging het eigenlijk heel snel, ze hadden eerst nog bij de ouders van Bas 2 wat gegeten toen Suzanne pijn in haar rug kreeg en Bas 2 besloot om samen naar het ziekenhuis te gaan, tot groot ongenoegen van Suus, want die wilde eerst nog graag even de Pfaffs kijken.
Dat feestje ging helaas niet door, want om 20.25 had ze persweeën en om 20.33 mochten ze zich de trotse ouders van hun jongste zoon Finn noemen!!
Ondanks de supersnelle bevalling was het toch nog een flinke kerel van 56 cm lang en 4830 gram.
Bij deze nog een keer van harte gefeliciteerd namens ons gezin! En wat een mooi mannetje weer, hij lijkt echt sprekend op Mitchell als baby, dezelfde schattige bolle wangetjes en hij heeft zelfs af en toe dezelfde blik als Mitchell.

Lekker aan t chillen bij de kraamverzorgster

Hij moest nog wel even in het ziekenhuis blijven, omdat ze graag z'n suiker in de gaten wilden houden vanwege zijn hoge geboortegewicht, maar dat is gewoon een standaard iets. Dat wisten ze gelukkig al van tevoren en is het niet zo'n teleurstelling als je erachter komt dat je niet meteen naar huis mag. Gelukkig mochten ze zaterdag wel lekker naar huis, eindelijk genieten met z'n 4tjes.. of althans, in die illusie waren we allemaal bleek later..

Zondagochtend waren we even langs gegaan met ons gezin bij Bas 2 en Suzanne, niet te lang natuurlijk, want onze knullen zijn helaas niet altijd (eigenlijk zelden) even rustig en Finn moest natuurlijk ook nog ff bijkomen van het hele gebeuren rondom zijn geboorte en hetzelfde geldt natuurlijk voor Bas 2, Suzanne en Mitchell.

Soms als ik op het balkon zit dan hoor ik de bovenbuurvrouw wel eens met haar kids, die zijn rond dezelfde leeftijd als Q en J en die zijn zo heerlijk rustig, dat ik me wel eens afvraag wat ik nou verkeerd doe, dat die van mij zo ADHD zijn, hahaha..

Anyway, alles okee dus je begrijpt wel dat ik me al een naar voorgevoel kreeg toen om 03.05 's die nacht mijn telefoon ging en ik de foto van Suus en haar naam in mijn schermpje zag staan. Heel toevallig waren Bas en ik net pas weer in slaap aan het vallen, want Q was ook al een paar keer uit bed gekomen en wilde niet slapen in z'n eigen bed dus vooruit dan maar weer, hij mocht bij ons slapen. Het was dat ik nog aan het doezelen was, anders had ik waarschijnlijk het trillen van de telefoon niet gehoord aangezien hij nog op stil stond. De meeste mensen slapen 's nachts dus als er dan iemand belt dan weet je eigenlijk al dat er wat aan de hand is. Ik schrok en dacht dat er iets met Finn was, hele rampscenario's vliegen er in 1 seconde al door je hoofd heen.
Maar hetgene wat Suus tegen mij zei door de telefoon was absoluut niet iets dat door mijn hoofd gevlogen was, ze vroeg of ik naar haar toe wilde komen, want Bas 2 had een hartaanval.. De angst en serieusheid in haar stem zorgde ervoor dat ik meteen uit bed sprong en al mijn kleding aan aan het trekken was en ondertussen Bas op de hoogte bracht die op zijn beurt besloot om in mijn plaats daarheen te gaan. Quinten schrok natuurlijk ook van onze reactie dus die raakte ook een beetje in de paniek. Ik wist natuurlijk niet of Suus al 112 gebeld had, ging er vanuit van wel, maar had toch nog maar even voor de zekerheid gebeld en de mevrouw aan de lijn kon me vertellen dat ze er inderdaad al bezig waren, maar dat ze nog niks kon zeggen over de toestand van Bas 2.
Inmiddels was Bas daar ook gearriveerd en die kon me vertellen dat Bas 2 een hartstilstand gehad had en dat hij met de ambulance samen met z'n moeder en met Suus naar het Leyenburg ziekenhuis gebracht werd.
Vanaf toen was het afwachten op meer en hopelijk beter nieuws.
Ik was wel weer in bed gaan liggen met Quinten, maar was zo geshockeerd dat er van slapen natuurlijk niks meer terecht kwam. Kim en Brenda waren zo lief om Q en J mee te nemen, zodat ik ook naar het huis van Bas 2 en Suus kon, want Mitchell en Finn hadden gelukkig weinig meegekregen van alles en Suus was inmiddels ook weer even thuis.
Ze vertelde hoe het gegaan was 's nachts met Bas 2, ik hoop dat ik het goed opschrijf.. Finn was 's nachts voor z'n flesje gekomen en Bas 2 ging hem die beneden geven. Hij wilde eigenlijk daarna ook beneden blijven zodat Suus ff kon slapen, maar gelukkig kwam hij toch naar boven om Finn weer in z'n wiegje te leggen, die overigens bij hen op de kamer stond. En toen gebeurde het, Bas 2zakte in elkaar en viel met wieg, Finn en al op de grond. Daar schrok Suus natuurlijk van, maar die dacht in eerste instantie dat Bas 2 flauw viel dus ze legde eerste Finn op het bed, die natuurlijk was gaan huilen van z'n val. Even later maakte ze zich toch wel zorgen over Bas 2 en besloot maar 112 te bellen. Die vroegen of hij nog ademde en zo niet, dan moest ze weer terugbellen en gaan reanimeren. Dat heeft ze gelukkig gedaan en ondertussen had ze ook Bas 2 z'n ouders nog ingelicht dus die waren er ook binnen 5 minuten en konden het reanimeren overnemen. Thank god was de ambulance er ook snel en hebben ze z'n hart weer aan de praat gekregen met een defibrillator, maar om hem stabiel te houden,hebben ze hem met een brandweerwagen via Mitchells raam naar buiten getakeld.
Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze z'n lichaam afgekoeld tot zo'n 33 graden en hem kunstmatig in slaap gehouden voor 24 uur lang, om zo eventuele hersenschade door zuurstoftekort te beperken.
Een heel angstige tijd, vooral omdat je niet weet of hij uberhaupt wel weer wakker wordt en zo ja, hoe komt hij er dan uit.. Vooral voor z'n ouders, zusje en natuurlijk Suus moet het echt verschrikkelijk geweest zijn, want dat was het al voor ons, die onzekere periode. En niemand geloofde ook wat er gebeurd was, iedereen stond zo perplex, dat zoiets gebeurt bij een gezonde jongen van 27, dat is iets wat niet hoort natuurlijk and of all people, waarom Bas 2 die altijd voor iedereen klaar staat?! Antwoorden krijg je helaas nooit op zulke vragen.. :(

Na die 24 uur werd zijn lichaam langzaam weer opgewarmd en toen hij op de juiste temperatuur was, werd hij weer van de narcose afgehaald en wonder boven wonder werd hij al na 5 minuten wakker. Hij herkende gelukkig ook meteen iedereen en ze kon hij ook zelf ademen. Hij had alleen wel een longontsteking opgelopen door het reanimeren, maar dat kon gelukkig snel verholpen worden met antibiotica.

En gelukkig kan ik zeggen dat het naar omstandigheden goed met hem gaat. z'n lichamelijk functies pakken alles weer goed op, alleen z'n korte termijngeheugen moet weer ff op gang komen. Af en toe vergeet hij dingen die tegen hem gezegd zijn en hij kan zich bv. de geboorte van Finn niet meer herinneren, maar ik denk dat dat weer helemaal goed kan komen, want hij doet het al zo goed als je je bedenkt dat het pas een week geleden gebeurd is.

Naar alle waarschijnlijkheid heeft hij een hartritmestoornis en krijgt hij een ICD (implanteerbare interne defibrillator), een apparaatje dat een paar stroomstootjes geeft aan het hart als deze er onverhoopt ineens weer me stopt. Eigenlijk hetzelfde als een AED (automatische externe defibrillator) alleen is deze dan aangesloten op je hart en zit in je lichaam onder je sleutelbeen.

Volgens mij is het een beetje een blurry verhaal geworden en misschien heb ik het ook wel verkeerd verteld, het is nog steeds een beetje een onwerkelijk voor ons allemaal denk ik.
Bas en ik zijn in ieder geval zo blij dat Bas 2 er nog gewoon is en we zijn supertrots op Suzanne dat ze zo geweldig gereageerd heeft op de situatie, en uiteraard ook Bas 2 z'n ouders en iedereen die Suus en die kleintjes opvangt en dat mag best wel even gezegd worden!!
En voor San, je doet het super als verse mama en ondertussen als vrouw voor Bas!! Vergeet jezelf niet af en toe he, en aarzel vooral niet als je onze hulp nodig hebt, we staan altijd voor jullie klaar, al is het maar om je ff te brengen, om op te passen of voor wat gezelschap, laat het gewoon ff weten! Grote dikke knuffel van ons (van de week stuur ik Q wel ff langs, hij kan hele speciale feel-good-knuffels geven)!! :)