Prikken

Ongeveer een half jaar geleden kreeg ik, na wat onderzoeken naar aanleiding van wat vage klachten, de diagnose MS.
Na wat research en advies hadden we besloten dat het toch wel het beste was om zo snel mogelijk te beginnen met medicijnen. Die medicijnen genezen niet, maar zorgen er wel voor dat de hoeveelheid aanvallen verminderd met ongeveer eenderde.

Er zijn verschillende medicijnen, met verschillende werkzame stoffen. Zelf heb ik gekozen voor Avonex, dit medicijn moet je 1 keer per week in een spier spuiten. Er zijn ook andere, die je bijvoorbeeld 1 keer per dag moet spuiten onder de huid of 3 keer in de week, maar omdat de bijwerkingen ongeveer hetzelfde zijn van alle medicijnen (koorts, grieperig gevoel, rillen etc.), leek het me beter om dan maar 1 keer in de week te spuiten zodat ik eventueel maar 1 keer in de week last zou hebben van de bijwerkingen. Wel zo handig met 2 kleine kids.

Gelukkig heb ik eigenlijk weinig last gehad tot nu toe van de bijwerkingen, de eerste 2 keren was ik wat rillerig en had ik het steeds koud, maar tegenwoordig heb ik alleen last van een onrustig en shaky gevoel, maar zodra ik een paracetamol neem, gaat het weg en komt het pas na 6 uur weer terug en neem ik weer een nieuwe paracetamol.

Het enige nadeel van de medicijnen is dat ik een soort van afkeer ontwikkelt heb tegen het prikken. In het begin had ik er geen last van, toen kon ik mezelf gewoon prikken (ik heb een auto-injector, hoef dus alleen op het knopje te drukken en dan schiet de naald in mijn been en hoef ik hem alleen nog maar leeg te spuiten), maar sinds een tijd lukt het me niet meer om het knopje in te drukken.
Ik weet het, het gaat helemaal nergens over, want ik ben niet bang voor naalden ofzo en het is ook niet dat de prik nou zo'n gigantische pijn doet, maar ik krijg het gewoon niet voor elkaar.
Elke donderdag is weer een moment waarop ik heel erg boos op mezelf ben als ik weer een uur met de spuit op mijn been zit en nog steeds niet geprikt heb.

Lucky me, heb ik een man en zoontje die geen problemen hebben met het indrukken van het knopje, dus zij hebben me de afgelopen keren geholpen met spuiten en ook mijn moeder heeft een keer gespoten, dus dat is dan wel fijn, maar haalt niet weg dat ik ervan baal dat het me zelf niet lukt. Als ik dan zo zit met die spuit dan wil ik er soms echt mee stoppen, maar dat wil ik eigenlijk ook weer niet, want ik weet waar ik het voor doe, om zolang mogelijk "goed" te blijven voor mijn gezin.

Ik blijf het gewoon steeds proberen, op een gegeven moment ben ik vast weer over dat punt heen, althans, dat zei Iris, mijn MS-verpleegkundige. Het schijnt namelijk wel vaker voor te komen, die afkeer van het spuiten dus ben wel blij dat ik niet de enige zeikerd ben, hahaha